Een boel beesten

Nog bijkomend van onze trekking en onder de blaren, stapten wij in een bus naar Pokhara, de tweede stad van Nepal, met het plan hier nog een korte trekking te gaan doen. Ook deze weg was weer enigszins zenuwslopend, zeker toen we zagen dat er net een jeep een ravijn af was gereden. We hadden van iedereen gehoord dat Pokhara zo fantastisch was maar de stad viel tegen in het laagseizoen. We kwamen eigenlijk naar Pokhara om een trekking te doen maar deze hebben we afgeblazen omdat Gusta ziek was en omdat het Derk 'toch wel weer erg veel lopen' leek. Het was in de stad erg rustig en we konden niet zo goed mensen ontmoeten (alleen maar stelletjes ;) ). Het hoogtepunt was dan ook de pizza salami. Ik (Gusta) verlangde al vanaf de derde dag naar een heerlijk plakje salami en deze pizza was dan ook een en al genieten. We moesten onszelf dus maar een beetje vermaken en besloten daarom maar te gaan paragliden en naar een yoga retreat center te gaan.

Het paragliden was erg duur (75e) en wij hadden jammer genoeg net een dag met slecht weer uitgekozen. Ze voorspelden daarom dat de vlucht +- 15 min. zou duren. Het opstijgen (lees van een berg afspringen) was enigszins zenuwslopend. Ik (Derk) had een ervaren instructeur. Echter, omdat ik zo lang ben kan hij niet voor mij rennen waardoor ik praktisch zelf de parachute de lucht in moest krijgen. Hierdoor moesten we vier pogingen doen die telkens vlak voor de afgrond stopten. Ik was een van de eerste van de vijftig mensen daar die probeerde op te stijgen maar de laatste die weg ging. De vlucht duurde maar 5 minuten. Een beetje een tegenvaller.

Nee dan yoga. We besloten naar een yoga retreat/cleansing center te gaan net buiten Pokhara. Het was alles wat je voorstelt bij een echt retreat. Het lag op een heuvel met prachtig uitzicht over de stad en het aanliggende meer. Het center zelf was een en al rust. Een mooi huis en een vredige tuin waar geen toeterende auto of boeiende koe meer te horen was (wel een hond helaas die 24/7 blafte). Je kon er kiezen uit programma's tussen de 1 en 30 dagen. Omdat wij niet zeker wisten of dit wat voor ons was kozen we voor 1 dag. Het was... interessant. In het centre volgt elke deelnemer hetzelfde programma. Dit bestond naast yoga ook uit enkele cleansings en meditaties (inclusief goeroe die sweeping statements maakt over de zin van het leven en een vrouw van middelbare leeftijd die na elk flauw grapje van de goeroe haar verschrikkelijke schaterlach niet kon inhouden. Ze verbleef er 30 dagen). De yoga was leuk. Hoewel het voor mij (Derk) wel een beetje voelde, in de woorden van een engelsman die we hebben ontmoet: as a warmup for a sport that never happens. De meditaties waren best een uitdaging. Het is niet gemakkelijk om voor lange tijd aan niets te denken. De echt uitdaging lag hem echter in het zitten in de kleermakerszit. Dit bleek voor ons lompe Nederlanders niet langer dan vijf minuten mogelijk te zijn. Maar het was pas echt moeilijk om naar dat geneuzel over de zin van het leven te luisteren (denk aan termen als divine self, third eye centre en inner peace). Maar je schijnt dat soort zaken ook pas echt te begrijpen als je je eraan overgeeft. Maar ja, dan moet je wel kunnen leven met het idee dat jij iemand bent die zulke onzin serieus neemt.

Dat gevoel hadden we pas echt helemaal bij de cleansings. Vooral de nasal cleansing was bizar. Aan het begin hiervan kregen wij allemaal een gieter met warm water toegereikt. De combinatie gieter en neus drong niet helemaal tot ons door. Wat bleek, je moest al hurkend, met je hoofd 60 graden gedraaid het water in een neusgat gieten en het uit het andere neusgat laten lopen om je neus helemaal schoon te maken. Maar daarna was hij nog niet helemaal schoon hoor. Nee toen moesten we al springend, met onze handen onder onze oksels, onszelf voorover klappen en vol onze neuzen snuiten. Een manoeuvre die ook wel de kip wordt genoemd. Een manoeuvre die mij (Derk) een dubbele bloedneus opleverde. Vervolgens moesten we schreeuwen als een tijger/rochelen om onze keel ook te cleansen. Dit en het lachen als een baby tijdens de yoga (op de rug met de armen en benen zwaaiend als een baby in de lucht) waren bijzondere ervaringen die ons nog wel even bijblijven. Maar ja, lachen als een baby, schreeuwen als een tijger en springen als een kip, ergens ertussenin begonnen we ons af te vragen of die lui van het retreat niet gewoon met ons liepen te fucken. Waren wij blij dat we maar een dag hadden geboekt.

Na Pokhara gingen we door naar het Chitwan national park. Dit bleek een prachtig, haast Afrikaans lijkend park te zijn waar neushoorns, olifanten en zelfs tijgers te zien zijn. Het park had naast uitgebreide velden ook jungle en hier kun je vaak het beste wilde dieren zien. We hebben door de jungle gelopen, gereden in een jeep en we hebben vanaf de rug van een olifant dieren mogen spotten. Na drie dagen stond de teller op vier krokodillen, twee neushoorns, een bizon, everzwijnen, apen en teveel herten om te tellen. Vooral de neushoorns waren indrukwekkend. Zij waren ook het moeilijkste te vinden in het park. De tweede konden we tot op drie meter naderen. De onfortuinlijke reden hiervoor was dat het beest dood aan het gaan was. Hij was te dicht bij een dorp gekomen en had over zijn hele lichaam brandwonden. Hij zou nog maar een paar dagen leven hebben aldus de gids. Ondertussen waren Indiërs trotse selfies aan het nemen met de neushoorn en maakten de chinezen zoveel lawaai dat ze vanaf drie kilometer afstand te horen waren. Dit bleek op de olifant ook een probleem. Zet een paar chinezen bij elkaar en het is blijkbaar onbeleefd voor hen om geen teringlawaai te maken. We hebben dan ook geen dieren gezien vanaf de olifant. Het park ingaan is overigens niet geheel zonder risico. Onze gids had over zijn rechterkant overal littekens te hebben. Hij was tijdens een wandeling in het bos met twee toeristen aangevallen door een beer. De beer was uiteindelijk weggejaagd en de toeristen gelukkig ongedeerd. Ook loopt er een wilde olifant rond die al veertien mensen heeft gedood. De parkwachters proberen hem neer te schieten maar dat schiet niet op met de Nepaleze speelgoedgeweren die zij daar hebben. Hiervoor is toch echt sterker geschut nodig. Gelukkig was het bezoek aan dit park voor ons wel een schot in de roos.